Yönetmen: Shunji Iwai
Çocukluğun masumane evresinden ergenliğe geçiş süreci daima çok zor olmuştur. Şiddet ve seks gibi olgulara en saf haliyle tanıklık edip, hayatın en zor sürecini yaşayanlar, sığınacak çeşitli limanlar ararlar. Günümüzde sığınılacak limanların başını çekenlerden biri de ‘müzik’!
Özellikle 21.yy’da daha da karmaşıklaşan duygularla, yabancılaşmayla beraber bu süreci yaşayanlar, kendilerini sanal dünyanın kucağına çaresizce bırakıyorlar. Popüler kültürün yarattığı ikonları ilahlaştırıp, onların dünyasına kendilerini bırakıp; kendi dünyalarına, kendi benliklerine yabancılaşıyorlar.
Film boyunca ruhani bir yolculuğa çıkmamıza vesile olan, Debussy ve Eric Satie gibi ustalara saygıda kusur etmeyen Lily Chou-Chou’nun web sitesinde, sanatçının duruşundan, albümdeki şarkılarından yola çıkarak kendilerini çeşitli yollarla ifade edebilmenin özgürlüğünü yaşıyorlar.
Tamamı dijital kamerayla çekilen film, olup biten her şeyi en saf haliyle kadraja sığdırarak (bazen de kadrajın dışında tutarak), biçimiyle amacına hizmet ediyor.
Filmin orta yerine denk gelen Okinawa macerası , karakterlerle beraber boğulan seyircisine rahat bir nefes aldırmak için çekilmiş bir belgesel sanki. Kamera açılarıyla, ışık kullanımıyla tıpkı filmdeki gençler gibi aykırı anlatımıyla şaşırtan filmin bu sahnelerini karakterlerin eldeki kameralarıyla izleriz. Öyle ki, karakterler ve karakterlerin yaşadığı olaylar kadraja sığmaz bazen. Ve o kadar çabuk biter ki rüya… Yaşadıkları dünya olan denizden ölümü göze alarak çıkan (tıpkı filmdeki çocuklar gibi) ve bir insanı öldürebilecek derecede tehlikeli balıklardan bile daha tehlikeli bir dünyaya uyanıyorlar, henüz rüya bitmeden…
Kill Bill’de de kullanılan filmin harikulade müzikleri ve pürüzsüz yeşil rengin parlaklığına sahip pirinç tarlalarında geçen sahneleriyle; Reha Erdem’in Hayat Var’ıyla beraber son dönemlerde ergenlik çağına dair yapılmış en etkileyici, en acımasız filmlerden. Filmdeki 14 yaşındaki Tsuda karakteri bizim Hayat’ı oldukça anımsatıyor zaten.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder